NOG (8)

Volgens haar veranderde alles misschien op een zondag.
Toen België het EK won.
En heel de wereld zich omdraaide en proficiat mompelde.
Zoveel complimenten had dat land nooit gekregen
en een ongekend hoog zelfvertrouwen overspoelde de natie.
Mensen durfden hun supportersoutfit niet meer uit te trekken, uit angst de betovering te laten verdampen.
Mensen gingen naar het werk, naar bed en op reis met hun gezichten beschilderd en die opblaasbare drietanden in hun hand geklemd.
Mensen werden begraven met de Belgische driekleur op hun kist met in het midden het Jupiler logo.
Dit bleef duren tot de rest van de wereld België informeerde dat het WK al lang begonnen was zonder hen.
En België zelf zakte weg in een diepe depressie.
Dus weinig verschil met voordien.

Volgens Bella veranderde alles misschien op een vrijdag.
Toen een oorlog uitbrak tussen twee lagere scholen.
Elke dag bestreden kindsoldaten elkaar met de boekentassen nog aan.
Ouders bleven hen naar school sturen, want het was de beste voorbereiding op later.
Vonden ze.
Er kwam sowieso nog een wereldoorlog, dat was zeker.
Dachten ze.
Een oorlog die volwassenen niet in hun drukke agenda gepland kregen.
Zeiden ze.
Vroeg begonnen is half gewonnen.
Beweerden ze.
Elke ochtend op half negen mochten de kinderen nog even spelen.
Na de bel een uur rekenen en tekenen.
Dan een korte uitleg over waarom ze zo meteen hun leven moesten geven.
Want dat waren die kinderen al lang weer vergeten.
Het had te maken met een belediging van zoveel jaren geleden.
En dan wapens uit de banken halen, hun naam erop zetten en vertrekken.
Meestal was er een eerste treffen op een zebrapad onderweg naar het park.
Maar nooit echt lang omdat auto’s begonnen te toeteren en te roepen.
Of zoals een chauffeur het verwoordde: ‘Het is niet omdat er kinderen sterven dat ik te laat moet komen voor mijn werk.’
Het echte gevecht was in het park,
zodat de kinderen wat frisse lucht konden binnen pakken,
voor ze finaal stopten met adem happen.
Aangevoerd door de turnleraar bestormde klas 2B van juf Karen klas 3A van juf Katlijne.
De kinderen zwaaiden met hun zelfgemaakte knotsen en bijlen.
Kleine Sarah haar hoofdje in tweeën gehakt, bloed spoot eruit als een ontplofte infuuszak.
Alle kinderen gilden:’Eeeeuuuuw, Sarah, je kop is kapot.’
Twee uur later en drie lijken erbij was de oorlog even voorbij.
Tijd voor boterhammen, flesje water voor de dorst, ander flesje om bloed weg te spoelen.
Halfuur spelen en dan verder met het oversnijden van kelen.
Nog een uur of drie op leven en dood en dan terug naar hun ouders aan de poort.

Volgens Bella veranderde alles misschien op een maandag.
Toen de stad iets nieuws probeerde en de toekomst introduceerde.
Het begon met interactieve lantaarnpalen waar men kon opladen, inpluggen en doormailen.
Gelokt door comfort en gedreven door luiheid bleven mensen bij die palen staan.
Dagen werd een week en een tentenkamp verscheen.
Elke tien meter een hoopje mensen rond zo’n ding.
Een plek om te werken en te wonen met heel het gezin.
Maar dat was de bedoeling niet, zei de burgemeester met tranen in de ogen.
‘Jullie verpesten het, jullie fucking idioten.’
De tentenkampen werden stammen.
Gevuld met woeste wilden, maar wel allemaal met eigen Facebook profiel.
Dus ook eigenlijk weinig verschil met voordien.
Volgens Bella veranderde alles zonder twijfel op een donderdag.
Toen haar nog ongeboren zoon Billy opdaagde  uit de toekomst.
Gekomen om haar te vermoorden.
Hij zei wel sorry.
Goeie opvoeding was haar laatste gedachte toen hij haar om het leven bracht.
Waarom hij het deed, hoort u na de reclame.