Bericht van Bempt

Dat is met de huidige commentatoren helaas anders. Er hoeft nog maar een speler met de buitenkant van zijn voet tegen de bal te trappen en je hoort: ‘Buitenkantje voet.’ Omdat ik dat zonder commentaar ook wel zie en omdat je de verkleinvorm alleen moet gebruiken als het echt nodig is, vroeg ik in een mail aan EK-commentator Peter ‘It’s hair, Jim’ Vandenbempt waarom hij en zijn collega’s tijdens een wedstrijd zoveel praten en waarom ze ‘buitenkantje voet’ zeggen. ‘Beste heer Foncke,’ antwoordde hij. ‘Bedankt voor je mail. Het is me een eer om aangeschreven te worden door de auteur van God is klein geschapen. Ik vond het wel een vrij korte mail, daarom heb ik ’m vier keer gelezen en daarna nog een keer en daarna heb ik ’m in zesvoud boven mijn bed gehangen. Een hotelbed kan leeg zijn als je er alleen in ligt. Er zijn nachten dat ik wakker lig van de eenzaamheid, hoe ik ook masturbeer. Soms probeer ik een schaap te tellen dat ik in honderdtwintigvoud boven mijn bed heb gehangen, maar omdat ik weet dat het er honderdtwintig zullen zijn haalt dat weinig uit. Als er een bijbel in je nachtkastje ligt, kun je de tijd verdrijven door bij de fratsen van Jezus “Ik geloof je niet, lul!” in de kantlijn te schrijven. Alhoewel. “Laat de kinderen tot mij komen”, dat kan ik geloven, die pipo hoefde geen geld in Lego te veranderen. Dat doet me denken aan wat mijn buurman me onlangs zei. “De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft.” Wat ouders zichzelf toch allemaal wijsmaken. De glimlach van een kind doet je beseffen dat er weer een kapoen een dweil in je uitlaat heeft gepropt of dat je kakhanden van het behang mag schrobben. Het kind met het badwater weggooien, nog zoiets naïefs. De vingers van die kakhanden krijg je misschien nog wel door het afvoerputje, maar van de rest kun je alleen maar hopen dat het vanzelf wegloopt. Maar om op je vraag te antwoorden, ik zal mijn best doen om wat minder te praten en “buitenkantje voet” heeft een prettige cadans als je ’t uitspreekt, zeker als je ’t uitspreekt in tienvoud, zoals ik sinds jouw mail weleens doe op verloren momenten. Met vriendelijke groet, PV.’