Beatrijs Smulders, de Tom Cruise onder de verloskundigen (Sarah Sluimer)
Niets is ongemakkelijker dan het intieme en bloederige verhaal van een totale onbekende. Wel kan ik zeggen dat alles enorm voorspoedig is verlopen. Ik had een geweldige verloskundige aan mijn zijde. Een zeer draaglijk aantal uren aan pijn. Geen verdoving nodig. Geen andere medische ingrepen. Een leuk meneertje na afloop.
Een toffe oorlog vond ik het al met al, die ik wist te winnen. En ook een buitengewone ervaring die los staat van een leven dat gevuld is met goeie koffie, reisverzekeringen, vloerverwarming en de casual dronken vrijdagavond.
In alle eerlijkheid kan ik zeggen dat mijn bevalling een goede transformatie met zich mee brengt. Ik voel me machtiger. Trotser. Rustiger.
En eventjes, toen ik de horrorverhalen hoorde van vrouwen die etmalen lang de meest gruwelijke pijn moesten doorstaan, geloofde ik ook dat ik er beter in was dan anderen. Een baby krijgen. Misschien meer vrouw. Misschien wat meer ontspannen. Niet zo'n control freak. In ieder geval: gebouwd om te baren.
En Beatrijs Smulders beaamde in haar Volkskrant Magazine-interview van afgelopen zaterdag die stiekeme gedachten. Vrouwen van mijn generatie zijn bang voor hun instincten, volgens Smulders. En bang voor pijn. En daarom kiezen ze voor gemedicaliseerde bevallingen in een koud en klinisch ziekenhuis. Ze bevallen liever met hun hoofd dan met hun lichaam. Ik merkte dat ik zachtjes mee zat te knikken. Kreeg ik daar even wat schouderklopjes van Beatrijs!
Maar toen ging het verder. Jonge vrouwen ontzeggen zichzelf door pijnbestrijding het ontwaken van hun vagina en de fabuleuze orgasmes die na het baren opeens tot je komen. En, voegde ze er rap aan toe, ze zijn natuurlijk seksueel geremd door slechte minnaars en een gebrek aan eigenaarschap over hun eigen seksuele leven.
Wacht even, dacht ik.
Eigenlijk zegt Beatrijs dat vrouwen van nu laffe trutjes met een slecht seksleven zijn. In tegenstelling tot Beatrijs zelf, zo werd niet al te subtiel duidelijk in het interview. Want Beatrijs heeft in haar tijd de ultieme seksuele bloei beleefd door met een Balinese jongen te hokken. Beatrijs is open als een bloem. Beatrijs is een testosteronleeuwin die oerstormen kan doorstaan. En ooit was ze, naar eigen zeggen ook nog eens een prachtig jong meisje dat klaar kwam van de wind en voor wie de jongens in de rij stonden.
Eat that, stomme vrouwtjes van nu met jullie magere orgasmetjes, zo leek Beatrijs tussen de regels door te zeggen. En ik vond het opeens allemaal wat minder charmant.
Even verderop las ik dat Beatrijs vond dat gemene gynaecologen er op uit zijn om al die domme zwangeren voor hun karretje te spannen met hun angstverhalen over inadequate verloskundigen en babysterfte. En toen las ik verbijsterd hoe ze de tragische dood van het kind van twee NRC-journalisten die daar een kritisch artikel over schreven schamperend tot 'lobbycasus van de NVOG' bestempelde.
In rap tempo verwerd 'Beatrijs de drakenkoningin' tot wat ze werkelijk is: een draak.
Ik begon opnieuw te lezen, zonder de bril van de Superieur Bevallen Vrouw op mijn neus. En alles werd opeens potsierlijk. Beatrijs komt, zoals ze in het interview vertelt, in het kielzog van een verloskundige binnen bij een onbekende bevallende vrouw en voelt aan het hoofd in de vagina van de baby 'om een intiem moment te creëren.' Ik zou haar een intiem moment geven als ze zoiets bij mij zou flikken. Met m'n vuist.
In Beatrijs' wereld draait het niet om de zwangere, niet om de baby, maar om Beatrijs: de Tom Cruise onder de verloskundigen. Ze is in haar botte geloof even ver heen als hij. Even arrogant. Even wereldvreemd. Beatrijs knows best, zou ze denk ik het liefst op al die zwakke vagina's van de moderne vrouwen tatoeëren. In iedere zwangere buik ziet ze een glanzend oppervlak dat haar eigen gezicht zo mooi weerspiegelt.
En toen dacht ik aan al mijn lieve vriendinnen waar helemaal niets mis mee is, die geweldige sekslevens hebben, troopers zijn in alle opzichten en toch een klotebevalling hadden met een flinke dosis pijnstilling als redding. En ik dacht aan hoe goed ze het doen als nieuwe moeders. Hoeveel ze van hun kinderen houden.
En ik dacht weer aan Beatrijs die in dat interview pedant oplepelde hoe moeders wat haar betreft met 1-0 achter staan als ze kiezen voor pijnstilling. Zo liefdeloos en verbeten.
De volgende keer vraag ik een ruggenprik. Uit principe.
Sarah Sluimer werkt aan haar debuutroman, die begin 2017 bij Atlas Contact zal verschijnen. Dit najaar publiceert ze samen met Willem Bosch Ontaarde ouders, gebaseerd op de wekelijkse column die zij en Willem op de website van Elle publiceren.
