De wederopstanding
Man lag languit op het vloerkleed voor de houtkachel. Hij keek televisie op de iPad. Tot voor kort was dit tafereel het beschrijven niet waard. Nu was het een ideaal plaatje. Een wonder haast. Zolang ik maar buiten bleef staan.
Het huwelijk is een geloofsovertuiging, een verhaal dat ophoudt te bestaan als één van de twee er niet meer aan meedoet.
Voor mij voelt het alsof man drie weken geleden stierf en dan Ãs hij er steeds ineens weer. En daarmee ook de hoop.
Meteen toen ik binnenkwam, stond hij op en ging op de stoel zitten.
Hij had met J. (11) en D. (6) gegeten en hen naar bed gebracht. Ik was netjes tot half tien thuis weggebleven.
Daar zaten we. Tegenover elkaar. Na vierentwintig jaar samen door het leven gaan, was ons verhaal hier – voorlopig - geëindigd.
Boven sliepen onze meisjes. Ik vertelde ditjes en datjes over mijn dag, zoals ik gewoon ben. Hij begon zijn schoenen aan te trekken.
'Ik ga maar eens.'
'O ja.’
'Ik ben moe.'
'Ik ook.'
'Ik had nog wel wijn voor je,' zei hij.
'Zullen we nog één glaasje wijn drinken?'
'Dat is goed.'
Even later zaten we in de tuin. We hadden het over het gemeubileerde appartement dat hij over anderhalve week zal betrekken. Hier op het eiland. Een straat verderop. Over dat dat prettig is. Dat het goed zal zijn als hij weer meer betrokken kan zijn bij de meisjes. Ze moeten niet het idee krijgen dat hun vader ook bij hen is weggegaan. Daar lijkt het nu wel op.
‘Van de ene op de andere dag zien ze je haast niet meer,’ zei ik, ‘dat is niet te begrijpen.’
'Ik mis ze vreselijk,’ zei hij.
‘Dat weet ik.'
We dronken dat ene wijntje. We rookten.
'En mis je mij ook?'
'Nee,' zei hij, 'jou niet.'
'O.'
'Helemaal niet.'
'Misschien komt dat nog.'
'En mijn droefheid - of depressie wat was het? - is al bijna weg,' zei hij.
‘Dat gaat snel.’
‘Ja.’
'Dan is het toch ergens goed voor.'
'Ja.'
'Nu heb ik de droefheid.'
'Ja,' zei hij.
We lachten. De wijn was op. De sigaret was op. En toen zwaaide ik de levende dode weer uit.
Elke Geurts (1973) publiceerde de verhalenbundels Het besluit van Dola Korstjens (2008), Lastmens (2010) en Lastmens & andere verhalen (2015). Ook schreef ze de veelgeprezen roman De weg naar zee (2013). Daarnaast schrijft ze voor Trouw en VPRO-gids en verschijnen dagelijks columns op haar website.
Een nieuwe roman van haar hand verschijnt in 2017 bij Lebowski Publishers.
Deze column verscheen eerder in Trouw.