Echte mannen, en Thierry Baudet
Ik ook. Niet dat ik mannen per definitie als vrouwonvriendelijk beschouw, integendeel. Maar ik ben blij dat er vrouwen voor mij zijn geweest die durfden op te staan tegen mannen die dat beslist wel waren. Ik dank hen op mijn blote knieën dat wij vrouwen mogen stemmen, dat we niet meer de handtekening van onze man nodig hebben om een auto te kopen, dat we mogen scheiden, dat we seks mogen hebben met wie we willen, dat we onze kinderschare in toom kunnen houden en dat we ons leven in eigen hand kunnen nemen. Onze moeders en grootmoeders konden dat allemaal niet of minder. Die waren beduidend minder autonoom, en meestal niet in het bezit van een bevredigend seksleven.
Nog blijer zou ik zijn als we evenveel zouden verdienen als mannen. Als we eens wat vaker een land of Verenigde Naties zouden besturen. Als we een toppositie konden bekleden zonder kritiek op onze kleding te krijgen. Als we ergens boos over konden worden zonder meteen op twitter te lezen dat er een piemel in ons moet. Als we niet meer bang hoeven te zijn om aangerand te worden. Als we niet meer bang hoeven zijn om dan te horen dat we erom hebben gevraagd. Als we een abortus konden ondergaan zonder door mannen als Trump aan de schandpaal te worden genageld. Als er überhaupt geen mannen als Trump meer zouden zijn.
Die mannen zijn er wel, helaas. Steeds meer zelfs. Ook in ons land schieten ze als onkruid uit de grond. Horken als Jan Roos, die het normaal vindt om vrouwen in de borsten te knijpen. Zelfbenoemde echte mannen als Jan Dijkgraaf, die vrouwen ziet als apart ‘ras’ dat opvoedboekjes nodig heeft om met zijn soort te leren omgaan. Mannen als Thierry Baudet, die fan is van verkrachtingsgoeroe Julien Blanc en wijsheden debiteert als: “De realiteit is dat vrouwen niet met respect behandeld willen worden door hun sekspartner; dat ze helemaal niet willen dat je hun ‘nee’, hun weerstand respecteert: de realiteit is dat vrouwen overrompeld, overheerst, ja: overmand willen worden.”
Zolang die mannen er zijn, ben ik een feminist. Ik zou ook liever iets anders met mijn tijd en energie doen, geloof me. Maar ik heb een dochter en ik kan haar onmogelijk loslaten in een wereld waarin Thierry Baudets niet weersproken worden.
Want natuurlijk, hij heeft een punt. Vrouwen houden ervan overrompeld te worden. Ze houden zelfs van een zekere dwang en bezittingsdrang van de man. Ze houden van de sterke armen van de man. Ze vinden het opwindend als hij ze tegen de douchetegels drukt. Om op de knieën te gaan voor hem. Ze kunnen zelfs geil worden van zijn sterke grip om hun keel. Ze weten dat hij hen kan breken met zijn blote handen, en er is weinig erotischer dan de gedachte dat hij dat kan, maar niet doet. Wat dat betreft mag de emancipatie buiten de slaapkamer (en douche) blijven. Een vrouw wil zich niet sterk en stoer voelen als ze seks heeft, ze wil zich vrouwelijk voelen: fragiel en delicaat.
Vrouwen zijn veel narcistischer dan mannen als het om seks gaat, zegt de in Manhattan en ver daarbuiten populaire seksuoloog Esther Perel, en women know she’s right. Een vrouw wordt niet opgewonden van zijn harde pik, ze wordt opgewonden van de gedachte dat hij een harde heeft door haar. Van zijn blik als ze langsloopt in een strakke jurk, zijn handen die jeuken om haar billen te omsluiten, haar borsten te omvatten. En dus trekt ze die strakke jurk aan, die zijden bloes met drie knoopjes open, die kokerrok met naaldhakken eronder. Laten we die rollen in godsnaam nooit omdraaien – daar zijn strakke jurken en naaldhakken niet voor uitgevonden.
Maar, beste Thierry Baudet, dat betekent niet dat een vrouw door elke man overrompeld wil worden, overheerst of overmand. Of dat ze het per se lekker vindt om door Jan Roos in de borsten geknepen te worden. Nog even los van het feit dat Jan Roos een vies mannetje is met het intellect van een chauvinistische big – er zullen vast vrouwen zijn die zich door hem willen laten bepotelen, zoals er ook vrouwen zijn die denken dat Thierry Baudet het predikaat aantrekkelijk verdient. Daar gaat het niet om. Het gaat erom dat het niet aan de heren is om dat te bepalen.
Er is allicht een enigszins subtiele geest vereist om de vrouwelijke seksualiteit te doorgronden. Het gebied tussen opwinding en vernedering is zo grijs dat vijftig tinten niet eens volstaan. Maar één ding staat als een paal – no pun intended – boven water: een vrouw wordt niet geil van een kerel die haar rücksichtslos overmant. Van een man die niet snapt dat nee over het algemeen nee betekent, en niet: ik wil eigenlijk wel, maar ik heb jou nodig om me over te geven. Van een man die niet inziet dat overmannen pas erotisch is als het volgt op een al dan niet uitgesproken ja. Ja, ik wil jou. Ik kies jou. Want jij bent mans genoeg om te begrijpen dat overgave een deal is, met vertrouwen en respect als inzet – en dat het in alle andere gevallen gewoon verkrachting heet.
Misschien kan een echte man daar eens een opvoedboekje aan wijden.
Maartje Laterveer (1976) werkt als freelancejournaliste voor oa Vogue, Vrij Nederland, Opzij en Volkskrant Magazine. Ze debuteerde in 2012 met de roman De mooiste kleur die niet bestaat (genomineerd voor de Bronzen Uil). Volgend jaar zomer verschijnt Het seksleven van de Nederlandse vrouw bij Lebowski Publishers.
