'Return of the Real Tit'
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ja, vroeger was alles beter. En met vroeger bedoel ik niet de tijd dat we nog niet mochten stemmen en onze opa’s in slaven handelden, maar de jaren tachtig. Ze zijn niet voor niets weer in de mode. Trouwens, als de kleding uit je vormende jaren voor de derde keer terugkomt word je pas echt oud, maar dat terzijde.
Wat helaas niet terugkomt, is het topless zonnen. Ik kan me niet herinneren ooit een bovenstukje aangedaan te hebben tot, pak 'm beet, mijn dertigste. Je kon toen ook alleen bikinibroekjes kopen. En ook een beha droeg ik alleen als ik mijn tieten groter wilde doen lijken. Geen haan die ernaar kraaide. Tepels, zij-tieten, die tegenwoordig ineens nipples en side-boobs heten, het zal heus weleens iemand zijn opgevallen, maar er werd verder geen punt van gemaakt. Ook niet van schaamhaar by the way. Wij wilden vrij en blij over het strand hupsen met onze bruine tieten en dus deden we dat. Met 'we' bedoel ik echt iedereen. Dikke vrouwen, dunne vrouwen, met scheve tieten, grote tieten, kleine tieten, hangtieten, naar buiten staande tieten, peervormige tieten, appelvormige tieten en ook de banaanvormige tieten. Zo leerden we ook meteen dat iedereen er anders uitzag en herkende je elkaar op een gegeven moment aan de tieten. En de jongens/mannen raakten eraan gewend. Een tiet meer of minder, het liet ze koud. Uiteraard waren er een paar typen tieten populairder dan anderen (mijn zeer rondborstige vriendin M. was een vrij gewilde beachballer), maar het ging er allemaal gemoedelijk aan toe. Onze moeders deden ook mee. Heerlijk was het. Geen koude lappen om je borsten na het zwemmen, geen knopen in je nek, beugels onder je oksels, geen pads die maar blijven lekken, geen witte strepen op je huid. Ik herinner me een concert van de Rolling Stones, toen al oud, kun je nagaan, waar ik met mijn ouders en oom en tante heen ging en het zo heet was dat iedereen zich van zijn of haar T-shirt ontdeed. Stonden we gewoon in onze blote memmen mee te blèren.
Nu kan dat dus niet meer en dat is bijzonder jammer. Ik doe het nog wel, op Ibiza, waar een paar lekker gekke types het nog net aandurven en meestal zijn dat oude taarten, zelfs ouder dan ondergetekende. Is deze verpreutsing de schuld van de islamisering? Welnee. Het is gewoon onze eigen schuld. We hebben het ons af laten nemen door social media. Want bloot-tiets beachballen is een ding, hiermee op Facebook of Instagram staan is even andere koek. Mij maakt het persoonlijk niet zoveel uit hoor, om topless op twitter te staan, ware het niet dat ieder zielig ei zich dan geroepen voelt er iets smerigs over te zeggen. En dat was zo fijn van vroeger. Toen hielden die zielige eieren gewoon hun bek, en rukten ze zich af op Vanessa uit de Panorama.
We zijn dus weer terug bij af en dat is daar waar de tiet bedekt hoort te worden en alleen goed is als zij voldoet aan een illusie. En dus vullen we de boel weer op, hijsen we ze omhoog en douchen we op de sportschool met een bovenstukje aan. Of we laten ze besnijden en stoppen er plastic in. Ik ben voor de Return of the Real Tit. Laat ze weer zien, je jopen, net zo vaak en zo lang en zo veel dat er geen haan meer naar kraait. Leer onze dochters dat ze mooi zijn, en allemaal anders. Bombardeer die zielige eieren op social media met borsten. Geef ze de vrijheid en de ruimte. Ze hebben al zoveel te verduren. Maar ik vrees dat ik een roepende in de woestijn ben.
Deze column verscheen eerder in het septembernummer van LINDA. magazine.
