Kutkwaal

‘Blaasontsteking is een goedaardige aandoening, die echter wel vervelend en soms ook pijnlijk kan zijn,’ zegt internet. Dit moet door een man geschreven zijn, of een vrouw wiens urinebuis nooit kennis heeft gemaakt met het brandende vocht, want blaasontsteking is een helse kwaal, die je binnen enkele uren verandert in een hoopje vrouw, rillend op een wc-bril, of huilend in bad, smekend om verlossing. Een op de twee vrouwen maakt met regelmaat de walk of shame naar de huisarts, met een jampot vol troebele pis, hopende dat hij of zij dit keer wel een antibioticakuur voorschrijft. Want wij gevoelige blazenbezitsters weten dat we negen van de tien keer teruggestuurd worden met het advies veel te drinken, een warme kruik op de doos te leggen en een paar liter cranberrysap achterover te slaan. ‘Vaak gaat het vanzelf weer over met even wat rust nemen.’

Ja, ja, haal je de koekoek. Mijn eerste blaasontsteking kreeg ik toen ik twaalf was, op vakantie in Marbella, mijn laatste enkele maanden geleden en nog nooit ging het vanzelf over. Niks wegdrinken, aanzuren, alkaliseren, wel altijd vrezen voor eigen schuld. Heb ik niet op een vieze wc-bril gezeten? Vergeten af te vegen? Handen niet gewassen? Geplast in het zwembad, in de zee? Mezelf te vaak betast? Niet geplast na de seks? Aan dubbeldippen gedaan? Zwijgend onderga ik het, uren doorbrengend op de wc, theelepeltjes pissend totdat het bloed wordt, de koorts begint te stijgen en de pijn in mijn onderrug begint te beuken. Het gaat niet vanzelf over. Niet bij mij. Niet na duizend liter cranberrysap, niet door water met citroen, massages met kokosolie, suikervrije diëten, appelazijn drinken, alkaliseren, van voor naar achter afvegen, het dragen van wollen onderbroeken, nooit meer zwemmen, acupunctuur, mijn linkerduim masseren, magnesiumbaden, yoga of mediteren op een zak warme kersenpitten. (Wat wel helpt tegen de pijn en de wanhoop trouwens, is witbier drinken en een stevige joint roken.)

Ik had blaasontsteking in treinen, vliegtuigen, op de camping van Calella, aan het strand van Lefkas, tijdens mijn eerste keer de Eiffeltoren zien met mijn prille liefde, op de camping van Torhout/Werchter waar de plee bestond uit een plank met een gat erin, ik herinner me van alle verliefdheden vooral de keren dat ik in tranen op de wc zat, denkende dat ik alles weer zat te verpesten met die kutkut. Want van de antibioticakuur die de Griekse/Franse/Italiaanse/Spaanse/Antilliaanse/Ecuadoriaanse huisarts voorschreef werd ik niet alleen kotsmisselijk, maar kreeg ik ook een massive vaginale schimmel.

De honeymoondisease, noemde de huisarts het, en hij raadde me aan iedere keer na de seks antibiotica te nemen. Nee joh, kan helemaal geen kwaad. Ik kreeg een jaarvoorraad pillen en candida-capsules mee. En niet vergeten hè, plassen na het vrijen! Zo werd zo ongeveer de enige leuke activiteit die nog gezond voor je is, een exercitie waarbij een heel scala aan regels opgevolgd dienen te worden. Wassen, plassen, seksen met panische angst voor de E. coli a.k.a. de poepbacterie die zich zo graag van anus naar plasbuis verplaatst, om zich omhoog te werken naar je blaaswand, en daar de brandende hel aan te richten. Geloof het niet, die pornofilms waarin de piemel naar hartelust verhuist van vagina naar kont en weer terug, het geeft je pijnen die je weer doen geloven in de duivel.

Uiteindelijk heb ik twintig jaar dagelijks antibiotica geslikt, maandelijks zo’n Canesten-capsule naar binnen geslingerd en nu dus een maagdarmflora waar geen land meer mee te bezeilen is. Blaasontsteking, zij is ook nog eens een seksistische motherfokker, want vooral wij vrouwen krijgen het en dan ook nog eens vooral in de fases van je leven waarin het sowieso al afzien is. Rondom de menstruatie, tijdens de zwangerschap en hoera, gedurende menopauze. Hadden mannen dit in dezelfde grote getale, was blaasontsteking allang afgeschaft en zeker niet omschreven als ‘wel vervelend’. Ze kunnen harten transplanteren, raketten naar Mars sturen, oorlogen uitvechten met drones en nieuwe gewrichten 3D-printen, maar deze ‘doodgewone’ kutziekte, waar honderden miljoenen vrouwen met grote regelmaat aan lijden en waarmee ook Maxima ooit in het ziekenhuis belandde, is als Noord-Korea: niemand durft er zijn handen aan te branden. Waar het nu toe leidt is dat steeds meer vrouwen een resistente bacterie cadeau krijgen en daar heb je dus de poppen aan het dansen: blaasontstekingen die weken, maanden en soms jaren duren. Als ik nu zeg dat als de helft van alle vrouwen hieraan lijden, dit gevolgen heeft voor het seksleven van de helft van alle mannen, misschien dat er dan eens een keertje echt geknokt gaat worden om deze kutkwaal uit de wereld te helpen. 

Deze column verscheen eerder in het novembernummer van LINDA. Magazine.