Iets

Een vriend belde vanuit de auto. ‘Er is iets aan de hand,’ zei hij.
Verder kon ik er niets van verstaan vanwege de storm waarin ik liep. Het almaar lossere vel rond mijn wangen en nek werd recht naar achteren geblazen. Zo strak dat mijn skelet wel tevoorschijn moest piepen. Mijn ogen traanden.
Een huilende doodskop probeerde vooruit te komen, en dat lukte dus haast niet. Maar dan ook écht niet. Dat vond ik het wonderbaarlijkste. Alsof ik recht tegen de stroom van een wildwaterrivier aan het inzwemmen was. Maar dan lopend. En tegen een onzichtbare stroming in.
Het was zes kilometer van de basisschool naar mijn huis. Ik was de enige deze ochtend die over het lange, rechte fietspad probeerde vooruit te komen. Dat zegt ook iets over mij, dacht ik, altijd de weg van de allermeeste weerstand kiezen.
Maar ik was sneller dan die auto’s. Het verkeer op de weg stond in allebei de richtingen muurvast. Op school had ik de ouders horen praten over code oranje. Over ongelukken. Motoren die in regenplassen waren geslipt. Auto’s die door een windvlaag uit de baan waren gevlogen.
Ver weg was er nog steeds het stemgeluid van de vriend. Hij leek ergens enthousiast over te zijn. Maar dat kon elk moment omslaan. Daar was bij hem geen peil op te trekken. Speekselslierten waaiden uit mijn mond.
‘Ik versta je niet,’ krijste ik in mijn telefoon. ‘Wat is er aan de hand?’
Ik keerde de wind mijn rug toe om hem te kunnen horen. Het kostte me moeite niet om te waaien.
Hij schreeuwde dat hij de melodie van het liedje 'Doe maar net alsof' van Doe Maar daarnet had gehoord in het piepende geluid van zijn ruitenwissers. Hij had er een teken ingezien.
Is dat alles, wilde ik zeggen. Maar de eerste noten van het nummer uit de jaren tachtig klonken al. De vriend had het liedje loeihard opgezet.
‘Ik ken het heus wel!’ krijste ik. ‘Maar ik sta een beetje in de storm nu.’
‘Het is eigenlijk heel beangstigend!’ riep hij.
Daar stond ik op het fietspad, wijdbeens, met mijn hoofd gebogen, naar Doe Maar te luisteren.
Je ziet in je krantje dat het allemaal uit de hand loopt
Je leest maar niet verder want je, je voelt het begin van wanhoop
Dan rook je een stickie en je vergeet wat je wilt vergeten
Je kijkt televisie en je vermijdt zo het ware leven…
‘Er is écht iets met het klimaat!’ echode de vriend erdoorheen.
‘Ja, dat weet iedereen.’
‘Dát vraag ik me dus af, hè.’
Op het fietspad en op de weg lagen waterplassen zo groot als zeeën. Het asfalt absorbeerde al het hemelwater allang niet meer. Ineens dacht ik aan mijn schuur. Ik wilde helemaal niet denken aan mijn schuur. Meer dan een maand geleden had die schuur blank gestaan. Sindsdien liet ik de deur dicht. Sindsdien meed ik de schuur als de pest.  Als het Coronavirus.
Doe maar net alsof je neus bloedt.
De vriend tetterde nu volgens mij ook iets door de muziek heen, over dat virus. Over dat hij laatst nog in de buurt van Sittard was geweest. Dat hij keelpijn had. Moeite met ademen ook.
‘Dat komt gewoon van dit geschreeuw!’ krijste ik.
‘Ik denk dat ik je voorlopig niet zie!’
‘Waarom niet?
‘Het virus al op 10 kilometer van Sittard.’
‘Er is niets aan de hand,’ krijste ik.
‘Wel!’ riep hij. ‘Mórgen is het in Nederland! Wedden?’
Nog geen dag nadat ik dit schreef, werden de eerste Coronagevallen in Nederland bekend gemaakt, en belde die vriend van mij dat hij in quarantaine ging. Maar hij is nogal hypochondrisch aangelegd.

***
Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. 
Lees ook Elke Geurts roman Ik nog wel van jou. 
Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.