Voorbeeld

We rijden ’s avonds naar de middelbare school van onze dochter. Mijn ex was me thuis op komen halen om naar het mentorgesprek te gaan. We zitten naast elkaar. De regen klettert op de voorruit.
We zijn drie jaar uit elkaar. Twee jaar officieel. Het voelt inmiddels niet per se ontzettend vertrouwd meer om naast hem op de bijrijdersstoel te zitten. Ook niet speciaal niét vertrouwd. Dit valt mij alleen maar op omdat ik nog heel lang het gevoel heb gehad dat alles, zodra ik naast hem zat, weer even helemaal goed was. Een mens is op elk gebied een gewoontedier.
Mijn ex rijdt dwars door de donkere stad. De ruitenwissers zwaaien heen en weer.
Ik poer met een tandenstoker tussen mijn tanden. Ik denk aan de Boekenweek die begonnen is. En wie er nog een boek leest. En wat het allemaal voor zin heeft.
Het was zo’n dag geweest waarop ik elk woord dat ik opschreef meteen weer had afgekeurd. Dat ging er bepaald niet zachtzinnig aan toe. Als ik als schrijfdocent zo tegen een student van mij tekeer zou gaan, werd ik op staande voet ontslagen. Als ik een moeder was die zo tegen haar kind praatte, zou er gerept worden over uithuisplaatsing. Maar tegen jezelf kun je echt alles maken.
Een groot deel van de tijd had ik door oude bestanden gebladerd: al die niet afgemaakte verhalen, de nooit afgeschreven boeken door de jaren heen. Tot ik mijn jongste dochter van school mocht halen, zat ik met gefronste wenkbrauwen op al die pagina’s te klikken.
Wat zocht ik daar ook? Ik had kunnen weten dat ik - op deze dag al helemaal - niet ‘per ongeluk’ op een meesterwerk zou stuiten.
Ik had ook allerlei nuttige dingen kunnen doen: mijn belastingaangifte van het afgelopen jaar. De stand van de watermeter doorgeven. Ik had mijn hele huis kunnen dweilen, en ook eens in alle hoekjes kunnen stoffen. Ik had naar de sportschool kunnen gaan waar ik sinds mijn inschrijving -  september vorig jaar - nooit meer één voet binnen heb gezet. Omdat ik, voor ik me helemaal in mijn eentje, tussen vreemde mensen, in een klasje ga wagen, zogenaamd ‘eerst een beetje conditie op wil bouwen’.
Ja, ik zou het rennen eerst helemaal oppakken. Maar dat is tot op heden niet gebeurd. Als ik in mijn sportkleding naar buiten ga, mondt het rennen vaak uit in snelwandelen. Wandelen is ook goed, houd ik mezelf dan voor. Waarom zou ik rennen? Als maar ik 10.000 stappen per dag haal. Nou, die haal ik niet.
Mijn ex parkeert de auto voor de school. We lopen door een vrijwel verlaten, hypermodern gebouw. Op zoek naar lokaal 13.2. Dit is de biotoop van onze dochter. Het is haast niet voor te stellen dat zij hier al drie jaar lang vrijwel elke dag leeft. Zonder dat wij weten wie ze hier is.
Haar mentor zit al te wachten. We gaan tegenover haar zitten in het klaslokaal. Ik hijgend van het traplopen natuurlijk. We praten over hoe het gaat met onze dochter.
‘Het is zó jammer dat ze zo ontzettend onzeker is,’ zegt ze, ‘want ze is echt zó leuk, -  veel leuker dan de meeste kinderen -, en ze denkt altijd zo origineel en oorspronkelijk, maar ze wéét het zelf niet. Dat is zó erg.’
Op de terugweg uiten mijn ex en ik niets dan lof over de loepzuivere blik van die mentor. Ik denk intussen aan die idiote onzekerheid, en waar die toch vandaan komt. Ook hier geldt weer het adagium: voorbeeld doet volgen. Kinderen spiegelen het gedrag van hun ouders. Zélfs als ze helemaal niet in hun buurt zijn. Zelfs als het helemaal nergens op slaat.

***

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. 
Lees ook Elke Geurts roman Ik nog wel van jou. 
Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.