Quarantaine

‘Het lijkt erop dat iets ons uit wil dunnen,’ zei mijn oudste dromerig. Ze nam een hap van haar broodje.
‘Opschieten,’ zei ik. ‘Het is géén vakantie.’
Mijn jongste smeet haar stoel om, schreeuwde dat ze zich ab-so-luut aan geen enkel schema ging houden. Dat ze toch zeker zélf wel bepaalde hoe laat ze begon.
‘Jouw juf heeft net een vlog geplaatst,’ zei ik. ‘Kom je even kijken wat ze zegt?’
‘NEE!’ 
Goed. We moesten deze dag dus zelf indelen. Het ontbijt was nog niet achter de kiezen, de rector van de middelbare school zou al zijn leerlingen - over één minuut - via een livestream toespreken. Ik kwam erachter dat we een laptop tekortkwamen.
Mijn oudste kreeg intussen een onophoudelijke stroom mails binnen van docenten die ze wel en niet kende. Met daarin huiswerk, de livestream roosters, linkjes naar websites, inlognamen, wachtwoorden en mogelijke chatmomenten. Allemaal van vitaal belang.
‘Ik snap er niets van!’ bleef ze maar zeggen. ‘He-le-maal NIETS.’
Ik keek er rustig naar.
Goed. Het grote thuiswerken had dus een aanvang genomen. Het was even wennen. Ook op mijn telefoon bleven mails van hun scholen binnenkomen, berichten van mijn eigen studenten en bijeenkomsten die geannuleerd zouden worden.
Ikzelf ben behoorlijk goed in quarantaine. Daar gaat het niet om. 
Het in een zelfverkozen isolement verblijven zit mij dubbel in het bloed. Dat zal het punt niet worden. Mijn halve familie van zowel moeders als vaders kant brengt zijn leven vrijwillig in afzondering van de rest van de wereld door. Ik zit als schrijver natuurlijk ook altijd min of meer in quarantaine. Maar nog niet eerder met twee dochters erbij.
Op het telefoonschermpje vertelde de rector wat er de komende tijd allemaal ging gebeuren. De rector zag er begeesterd uit vond ik. Het was ook vernieuwing natuurlijk. Het vergde duidelijk creativiteit.
‘Denk je dat blauw haar mooier bij mij is? Of oceaangroen?’ vroeg mijn dochter.
Toen ik ze eindelijk zo’n beetje aan het schoolwerk had, belde ik de goede vriend die dit allemaal allang aan had voelen komen. Inmiddels zat hij al bijna een maand in totale afzondering, las hij nog veel meer boeken dan anders, en dacht hij urenlang na over wat er belangrijk was in het leven. Ondanks zijn zenuwachtige zelf begon hij verdacht veel op een goeroe te lijken. 
‘Komt er tóch een lockdown denk je?” vroeg ik.
‘Pas over een week,’ zei hij. ‘We doen er niks aan, hè?’
‘Wat als nou ook het digitale netwerk nog wegvalt? Wat moeten we dán?’ riep ik.
‘Lees en herontdek de zin van het essentiële,’ zei hij kalm. ‘Dat zei Macron tegen de Fransen. Lees en herontdek de zin van het essentiële. Dat is toch mooi? Zoiets zou Rutte niet gauw tegen ons zeggen.’
‘Ja mooi,’ zei ik, ‘maar…’
‘Dat is toch práchtig!’ Zijn stem brak. Op de achtergrond klonk Three Little Birds van Bob Marley.
Goed. In de middag ging ik boodschappen doen. Afstand houden is voor mij ook al totaal niet moeilijk. Integendeel. Ik mocht nu weer gewoon met een grote boog om iedereen heenlopen. Geen klef gedoe. Heerlijk.
Behalve in de supermarkt. Daar stonden we gewoon hutjemutje. Sommige mensen droegen wel ski-handschoenen, hier en daar zag ik een regenpak, en twee mensen liepen rond met een bouwvakkersmasker.
Toen de schooldag erop zat, ging thuis de bel.
‘Hoi! Ik ben de hel!’ zei mijn ex monter.
‘Ben jij de hel?’ zei ik. ‘Dat dacht ik al.’
‘DHL,’ zei hij. Mijn ex zat voorlopig thuis zonder werk en dacht eraan om pakketjes te gaan bezorgen. Voor twee dagen nam hij de meisjes, hun huiswerk, livestreams en inlogcodes mee. Het scheidingsschema ging gewoon door in tijden van Corona. Dat was ook een voordeel.
 

***

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. 
Lees ook Elke Geurts roman Ik nog wel van jou. 
Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.