Richting

Mijn negenjarige is klaar met alles, en het is nog geen half elf. 
‘Ik knip mijn haar af,’ schreeuwt mijn veertienjarige vanaf haar zolderkamer. ‘Jawel, ik knip mijn haar nú af!’ 
Op mijn kamer – zonder deur - ben ik al heel de ochtend bezig met het installeren van Skype.
Het installeren van Skype gaat niet en als het installeren van Skype niet gaat, kan ik vanavond geen drie uur achter elkaar lesgeven via Skype. Dat komt mooi uit want dat wil ik ook helemaal niet. Ik haat Skype. Ik snap niets van Skype. Ik wil ook niets van Skype snappen. Ik geloof helemaal niet in online lesgeven. Ik moet er niet aan dénken dat die tien hoofden straks op mijn scherm verschijnen. Tien paar ogen op mij gericht. God verhoede dat mijn computer ook nog tegen mij begint te praten. Tienstemmig nog wel. ‘We missen een richtinggevend docent,’ zeggen de stemmen. 
Op dag drie van de quarantaine had een studente me dat geschreven: We missen een richtinggevend docent. Precies die zin spookt nu almaar door mijn hoofd. Steeds harder. Steeds dwingender.
Het wordt ook steeds moeilijker om niet met alles te gaan gooien. Om mijn laptop niet het raam uit te keilen. Om niet in totale razernij te ontsteken. Er zijn echt erge dingen aan de hand in de wereld. Dat weet ik.
Na een tijdje zie ik hoe mijn dochters - doodkalm, tevreden haast - in de deuropening naar mij staan te kijken. Hun richtinggevende moeder.
Mijn negenjarige zegt: ‘Niet met boeken gooien, mama.’ En: ‘Het is toch helemaal niet erg als iets niet meteen lukt. Van probéren kun je het leren.’
Mijn veertienjarige zegt: ‘Ik hoop niet dat ik dat ook nog heb als ik zesenveertig ben, zeg!’ 
Zij draagt al dagen achtereen haar afgeknipte joggingbroek met in witte kapitalen ‘Don’t look at my dick’ op het kruis. In haar hand houdt ze twee blonde staarten met elastiekjes erom.
Het Coronakapsel is een feit. 
Het is tijd voor frisse lucht, besluit ik. Zonneschijn.
Na de pauze is de lucht geklaard.
‘Je hebt straks drie groepen online lopen,’ mailt de directrice mij.  ‘Zullen we even oefenen met Skype?’
Haar gezicht komt meteen – probleemloos - tevoorschijn op mijn scherm. Ze begint te praten. Misschien heeft ze tranquillizers gebruikt? Ik vraag haar waarom haar stem zo vlak klinkt. Ze zit er een beetje doorheen, zegt ze op diezelfde toon. Ze heeft zojuist haar dreumesje dat niet wilde slapen even in zijn beentje geknepen. De dreumes is hele dagen thuis nu. Zij woont alleen met hem. Ze moet ook binnen een week van een normale schrijfschool een virtuele schrijfschool gemaakt hebben terwijl dat haar metier ook niet is. Ze moet de richtinggevend directrice zijn. Ik zeg haar dat het mij prima lukt hoor. Met dat Skype. 
Als ik even later de kamer van de veertienjarige binnenkom, stelt haar filosofiedocent net de vraag: ‘Wat is belangrijk in het leven?’ Een vraag die vooral in tijden van crisis belangrijk is volgens hem. Volgens mij ook. Ik ga er even bij zitten. 
Samen kijken we naar de pratende en druk gesticulerende filosoof op haar computerscherm. Eerst behandelt hij allerlei crises door de eeuwen heen en wat de wijsgeren daarover gezegd hebben. 
‘Wat doe jij hier eigenlijk?’ vraagt mijn dochter.
‘Ik wacht even tot hij heeft gezegd wat er belangrijk is.’
‘Ja, die vraag gaat hij nu toch niet beantwoorden,’ zegt ze.
Bij de lunch vraag ik haar of ze inmiddels kan vertellen wat er belangrijk is in het leven. 
‘Nee. Toen was ik net even naar de wc, toen hij dat zei.’

***

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. 
Lees ook Elke Geurts roman Ik nog wel van jou. 
Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.