Cadeau

 

Mijn broer en ik hingen de afgelopen week elke dag met elkaar aan de telefoon. Druk pratend. Wat moesten we in Godsnaam voor vader kopen? Hij werd zeventig. Hij wilde niks. Hij wilde nooit iets. Maar dit was toch een mijlpaal.

Mijn broer en ik elkaar bellen elkaar zeer sporadisch. Soms bezorg ik hem een hartverzakking door hem op klaarlichte dag te overvallen met een telefoontje. Als mijn wc weer lekt bijvoorbeeld.

‘Ik zit vaker achterstevoren bij jou op de wc-pot, dan dat ik er gewoon op zit,’ bromde hij laatst toen hij een nieuwe valpijpmanchet op mijn afvoer aan het monteren was.

‘Ja, we moeten iets doen aan onze binding,’ zei ik.

Zodra we elkaars naam op het schermpje zien verschijnen, is dat tot nu toe vooral een reden voor paniek. Hartkloppingen. Zweet. Wat is er aan de hand? Ligt vader voorover in de tuin? Is hij van de fiets gevallen?  Op de terugweg van zijn werk in een kettingbotsing terechtgekomen? Waarom werkt die man op zijn leeftijd nog? Zo ver weg ook. Is dat allemaal wel verantwoord?

We vermoeden allebei eerder dat er iets met onze vader aan de hand is, dan met onze moeder. Van die twee lijkt hij het krakkemikkigst te zijn. En hij is het zwakke geslacht natuurlijk.

‘Zullen jullie nog gek staan te kijken straks,’ zei mijn moeder onlangs tussen neus en lippen door. ‘Als ik de eerste ben.’

‘Hoezo?’ zei ik. ‘Jij gaat nóóit dood. Was je dat soms vergeten?’

Ik keek haar aan en werd ter plekke veertig jaar terug de tijd in gekatapulteerd. Zeven jaar was ik en er net achter gekomen dat ook zij een keer voorgoed de pleiterik zou maken. Mijn moeder en dood. Dat sloeg als een tang op een varken vond ik. Dat kon en mócht niet waar zijn.

Nou, dat ís dus ook niet waar gebleken. Mijn moeder is onsterfelijk. Heel gek. Dat komt maar zelden voor. Het is een aangeboren afwijking, of gave. Het is maar hoe je het noemen wilt. Zij werd er in elk geval mee geboren. Ook al hoeft dat onsterfelijke van haar helemaal niet zo nodig. We hebben ons lot nu eenmaal niet voor het kiezen.

Goed, ik wilde het nu niet hebben over het eeuwige leven van onze moeder, maar over de behoorlijk gezellige hotline die tussen mijn broer en mij ontstond omdat we dag in dag uit aan het bellen waren over het gezamenlijke cadeau voor onze vader die die helemaal niet van een cadeau gediend was. Wij wilden hem zo graag iets geven. Iets om hem te plezieren. Iets waar hij blij van werd. We wilden hem een keer gelukkig maken. Maar waarmee? We hadden geen enkel idee. Het ene na het andere cadeau passeerde de revue. De cadeaus werden hoe langer hoe bloedelozer, duurder en krankzinniger. Het leek op een gegeven moment alsof ons hele leven van het juiste cadeau voor pa afhing. Ten einde raad raadpleegden we Google: ‘Wat is een leuk cadeau voor onze vader die zeventig wordt en niets wil?’

 ‘Vaders van zeventig willen in alle eerlijkheid geen cadeau, wel affectie, erkentelijkheid, meer aandacht. Een extra dag voor hem uittrekken. Zelfs al komt dit je werk niet echt ten goede. Hij verdient elke minuut in tienvoud.’

‘Weet je wat? We geven niks!’ zei mijn broer op de vooravond van de grote verjaardag. ‘Hij wil toch ook niks? Moeten wij zijn wil niet gewoon respecteren?’

‘We kunnen nu niet meer met niks aankomen,’ zei ik. ‘We hebben hier al zoveel tijd in zitten.’

‘Hij verdient elke minuut in tienvoud,’ zei mijn broer.

‘We moeten nu echt doorzetten,’ zei ik. ‘Anders lijkt het alsof we niks voor hem over hebben.’

‘Wij hebben nog nooit zo lang met elkaar gebeld,’ zei mijn broer.

‘Dat is misschien wel het grootste cadeau voor hem,’ zei ik.

 

***

 

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. 
Lees ook Elke Geurts roman Ik nog wel van jou. 
Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.