Evaluatie

Onze coach nam onze jas weer aan. De laatste keer dat we haar zagen was ze nog zwanger. Nu had ze alweer een dochtertje van tweeëneenhalf jaar.

We hadden met haar afgesproken om te evalueren. Hoe keken ex en ik na al die tijd terug op onze scheiding? Was alles naar wens verlopen?  Hoe ging het nu met onze kinderen? Waren er nog verbeterpuntjes misschien?

We namen plaats aan de tafel van vier bij vier meter. Ik keek de ruimte rond. Er lagen hier geen goede herinneringen. Sterker nog: het was hier één en al kommer en kwel geweest.

‘Hoe is het nu?’ vroeg onze coach.

‘Goed!’ zei ik.                                                      

‘Ja, er is eindelijk rust gekomen,’ zei ex.

Leven, dacht ik. Er is eindelijk leven gekomen.

Onze coach keek ons glimlachend aan en vertelde over het rouwproces dat ieder van ons had doorgemaakt.

Ik had ineens geen zin meer. Waarom zou ik hier nu weer gaan zitten evalueren? Het ging goed. We zouden Sinterklaas vieren met z’n vieren. Zoals elk jaar. We deden het prima als ouders. We waren uiteindelijk geen vrienden of iets gebleven. Dat was misschien jammer, maar dat zat er niet in. Daarvoor was onze relatie te lelijk afgehecht. Of beter gezegd: niet afgehecht. Maar daar ging het nu allemaal niet meer om. Of misschien toch een beetje?

In een podcast had ik Arjen Lubach laatst horen vertellen dat hij en zijn ex-geliefde ooit speciaal naar New York waren gevlogen om het uit te maken. Ze hadden er een ritueel van gemaakt. Op een plek die belangrijk voor ze was, stopten ze heel bewust met hun liefdesrelatie. Ze gingen vanaf dat moment elk hun eigen weg en zouden hun relatie opnieuw vormgeven. De tranen sprongen toen ik dat hoorde vast niet voor niets in mijn ogen.

Onze coach vertelde dat het erop neer kwam dat onze relatie gegaan was zoals die was gegaan omdat we allebei het patroon van onze ouders hadden gevolgd. Onze voorbeelden in de liefde. We deden - onbewust - na hoe het ons was voorgeleefd. We hadden het niet anders kunnen doen.

‘Maar jullie hebben hiervan wel geleerd,’ zei ze, ‘en nu is het goed als jullie aan jullie kinderen kunnen laten zien dat het ook ánders kan. Zodat zij het ook anders kunnen doen.’

‘Hebben we hiervan geleerd?’ zei mijn ex.  ‘

‘Ja?’

‘Ik heb er wel van geleerd, hoor,’ zei ik snel.

‘Ik hoop gewoon maar dat het niet weer gebeurt.’ Ex zuchtte.

‘Het is uiteindelijk niet de relatie die je ongelukkig maakt,’ zei onze coach, ‘het haalt wel de pijn bij je naar boven die al in je zat. Het is dus zaak naar die pijn te kijken.’

‘Ik ga het zo echt niet meer doen, hoor,’ zei ik.

‘Als er kinderen komen, vergeten we onze partnerrelatie vaak,’ zei ze. ‘Na al die jaren denken we vaak ook dat we elkaar door en door kennen.’

‘Ik dacht helemaal niet dat ik haar door en door kende,’ zei ex.

‘Ik wel,’ zei ik. ‘Eerlijk is eerlijk. Ik dacht dat ik jou door en door kende. Maar dat bleek helemáál niet zo te zijn, hè?’

‘En dan zijn we niet meer nieuwsgierig naar elkaar,’ ging onze coach door.

‘Ik ben nu eigenlijk nieuwsgieriger naar hem dan vroeger,’ zei ik.

Ik keek naar de man in de stoel naast me. Een mini-lachje speelde rond zijn lippen.

‘We leven het leven voorwaarts,’ zei onze coach, ‘maar het wordt achterwaarts begrepen.’

‘Da’s ook een goeie,’ zei ik.

‘Ik ben trots op jullie!’ zei ze tenslotte. ‘Op hoe jullie het doen.’

We glunderden. We waren twee kinderen die een complimentje kregen van onze moeder.

 

*

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. 
Lees ook Elke Geurts' roman Ik nog wel van jou. 
Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.