Geluk

Mijn goede vriendin en ik dronken een gin-tonic op haar eenenvijftigste verjaardag. Ze vroeg me of ik het niet ontzettend fijn vond dat ik de helft van de tijd geen kinderen had. Dat moest toch een heel fijne bijkomstigheid van zo’n scheiding zijn. De vrije dagen die je ervoor terugkreeg. Het éigen leven.

‘Nou en of,’ riep ik. ‘Zéker nu.’

Ik zei dat ik het natuurlijk niet hardop mocht zeggen, maar dat ik het fijn vond dat ik in deze tijd niet elke dag met de meisjes zat opgescheept. Dat wij, ouders die uit elkaar waren, het tijdens zo’n lockdown toch een heel stuk makkelijker hadden dan de gezinnen die vijf hele weken, dag in dag uit, bovenop elkaars lip moesten zitten. Dat leek me niet te doen. Bovendien leek het me voor mijn dochters zelf ook echt verfrissend nu; de afwisseling van huizen. De afwisseling van sferen. De afwisseling gewoon. Veel was er dezer dagen tenslotte niet te beleven.

Dit leek mijn vriendin ook zo mega fijn voor ons. Voor mij.  Ze maakte nog twee gin-tonics, en sneed een limoen doormidden.

‘Het is gewoon zo ultra fijn dat ik de komende dagen kan doen wat ik zelf wil,’ zei ik. ‘Dat ik niet elke dag hoef te koken. Of weer een was te draaien. Dat ik niet steeds degene ben die het leven óók nog voor twee anderen moet bepalen, maar alleen mezelf heb om op te letten.

We proostten nogmaals op haar verjaardag, én op het vrije leven. Hoera! Hoera!

Het is toch niet echt een kwestie van fijn, of niet fijn, dacht ik terwijl ik de heerlijk bittere prik naar binnen voelde glijden. Daar heeft het feitelijk niets mee te maken. Het is eerder een kwestie van gewenning. Het is een kwestie van vertrouwen hebben dat de meisjes gewoon doorleven, daarginds, met hun vader. Het is een kwestie van: zo is het nu eenmaal.

We weten intussen al niet meer beter. Dit is ons leven. Zo is het goed dacht ik, terwijl ik mijn limoen aan gort kneep boven mijn glas. Ik leef ook gewoon door, hier, zonder hen.

Het waren alleen de gordijnen in de kamers van mijn dochters die dagenlang dichtzaten. Hun dekbedden op precies dezelfde manier opengeslagen. Het waren de propjes op hun bureaus die niet van plek veranderden. De lollystokjes in de kamer van de tienjarige die na een tijdje vastgroeiden aan de vloer. Het was de radiator van de vijftienjarige die een leeg zolderkamertje verwarmde.

Het was hun stilleven waarin ik rondliep, of waarvan ik de deuren gesloten liet, terwijl zij elders, in hun échte leven, rondwandelden. Maar het was vooral de gedachte dat ik daar niets, maar dan ook helemaal niets, van meekreeg.

‘Voor je het weet ben je éénenvijftig,’ zei mijn vriendin plotseling.  ‘Dan kijk je achterom en denk je: gisteren, echt gísteren was ik nog vijftien.’

Ze tuurde diep in haar glas alsof haar vijftienjarige zelf daar nog ergens moest rondhangen. Of dan tenminste toch de reflectie ervan.

Maar voor ze het wist zou er een hoogbejaarde vrouw terugkijken.

Vandaag zaten we nog hier, op ons tweepersoons feestje, met onze gin-tonics, en morgen, ja mórgen al, zouden we als twee ouden van dagen tegenover elkaar zitten. Met onze bloedverdunners.

‘Zo zal het ook wel zijn als je op je sterfbed ligt,’ zei ik. ‘Je kijkt achterom en je denkt: Is het feestje nú al voorbij? Was dit mijn leven al? En ik was nog niet eens echt begonnen.’

‘We hebben gewoon geluk dat we leven,’ zei mijn vriendin. ‘We hebben echt geluk. Laten we zacht en lief voor elkaar zijn. Zo lang duurt het allemaal niet.’

‘Proost!’ zei ik.

*

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. 
Lees ook Elke Geurts' roman Ik nog wel van jou. 
Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.