Wat verwachten ze?

Een vriend kwam zijn elfjarige dochter brengen en bleef wat dralen rond de tafel waarachter ik stukjes zat te tikken. Omringd door gekleurde stressballetjes.

Onze dochters waren meteen naar boven verdwenen om nog meer Fidget Toys te maken. Speelgoed waar je rustig van wordt. Dat is in deze tijd een enorme rage onder kinderen.  Mijn tienjarige is deze hele voorjaarsvakantie al bezig zelf stressballetjes te maken.

Iedereen die ik ken heeft tegenwoordig wel zo’n zelfgemaakt balletje in zijn jaszak, naast het verfrommelde mondkapje.

Voordat de vriend er erg in had, had ook hij al zo’n ballonnetje gevuld met meel, scheerschuim en rijst in zijn handen en begon er zachtjes in te knijpen.

‘Ik heb een paar vakantiedagen opgenomen,’ zei hij. ‘Jij hebt altijd vakantie, of niet?’

Ik zei dat ik een column aan het schrijven was.

‘Nou, ik heb wel wat te vertellen hoor.’ Hij schoof er een stoel bij, en stak meteen van wal. 

De vriend was tijdens de coronaperiode alweer aan zijn tweede nieuwe baan begonnen, en nu had hij, na twee maanden, al een slechte beoordeling op zak.

‘Ze hadden meer van mij verwacht,’ zei hij. Hij kneep het zachte ballonnetje fijn. Het groene plastic piepte tussen zijn vingers door.

‘Dat is ook onaardig,’ zei ik.

‘Ja, daar doe je dan je best voor,’ zei hij. ‘Ze zeggen ook niet wát ze dan precies van mij hadden verwacht.’  Hij pakte er nog een stressballetje bij.

‘Gewoon meer?’ vroeg ik.

‘Gewoon véél meer,’ zei hij. ‘En als ik ernaar vraag, kan niemand me zeggen wát. Zo ga je toch niet met mensen om?’

Zijn schouders hingen. Zijn ogen waren roodomrand van het scherm turen. Hij had drie tieners thuis die aangestuurd moesten worden, waarvan er eentje – de jongen die qua bedrading een kopie van hem was - begon te vereenzamen, en die als de scholen niet heel snel weer op volle toeren gingen draaien zou afhaken. Deze jongen had de hele Nederlandse literatuur op dertienjarige leeftijd al doorgespit, maar het zag er nu naar uit dat hij van het VWO naar het VMBO afzakte. De vriend en zijn vrouw hadden allebei een nieuwe fulltimebaan. Ze trokken thuis van zoomvergadering naar zoomvergadering. Ze werkten avond aan avond het ene na het andere dikke dossier door. De vriend vertelde dat zijn functie binnen de logge overheidsinstelling, het samenbrengen van verschillende partijen, een stuk lastiger te realiseren was vanachter een scherm. Zelfs zijn directe collega’s had hij nog nooit in het echt ontmoet.  

‘Je loopt niet even langs,’ zei hij, ‘je kijkt niemand recht in de ogen. Je kunt niet even iets afspreken. Wat verwachten ze dan van mij?’

Ik reikte hem nog een stressballetje aan, en pakte er zelf ook één. Het was niet de eerste keer in zijn carrière dat er aan zijn functioneren getwijfeld werd. Het leek een patroon te worden. Terwijl ik niemand kende die zich zo met hart, ziel en intelligentie ergens voor in kon zetten als deze vriend.

‘Ik denk wel dat ze voor de zomer inzien dat ik heel goed weet waar ik mee bezig ben, hoor,’ zei hij. ‘Maar ik heb de sollicitatiebrieven maar weer de deur uitgedaan.’

De vriend liet de drie stressballetjes één voor één door zijn vingers gaan. De groene was wat soepeler, de rode stroever, en de gele had duidelijk meer pit.

‘Het is toch goed om daar weg te gaan,’ zei ik. ‘Ze weten je niet op waarde te schatten.’

‘Mijn moeder zei laatst ook al dat ze medicijnen moest nemen om met mij te kunnen praten,’ zei hij sombertjes.

We kneedden onze stressballetjes heel ijverig. Alsof het deeg was dat we een beetje luchtig moesten zien te krijgen.
 

*

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger. 
Lees ook Elke Geurts' roman Ik nog wel van jou. 
Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.