Liefdesverdriet

‘Het doet zo’n pijn, mama! Het doet zó ontzettend veel pijn!’ huilde mijn bijna-zestienjarige. ‘Auwauwauwauw.’

Ze hing scheefgezakt op de bank en zag eruit alsof ze een cerebrovasculair accident had gehad, maar het was puur liefdesverdriet dat haar van het ene op het andere moment eenzijdig had verlamd. Een massief blok verdriet had zich in haar tengere lijf vastgezet. Dat moest er natuurlijk uit. Dat begreep ik ook wel. Ze keek me aan met kleine oogjes, haar oogleden gezwollen en rood. Tranen biggelden over haar wangen.
‘Jij bent ook zó gevoelig,’ zei ik. ‘Jouw emoties verlammen je letterlijk.’

Zo stond ik een tijdje doodstil naar haar te kijken. Dit was het lijden in pure vorm. Dit was onversneden verdriet. Een gebroken hart. Zelfs de buren zetten nu ‘Love Hurts’ op.
Het was dag drie van de breuk.

Mijn dochter had zelf het besluit genomen om het uit te maken met haar Duitse verkering. De achthonderd kilometer die hen van elkaar scheidde, bleek onoverbrugbaar. Het maakte het niet minder pijnlijk.
‘Stil maar,’ hoorde ik mezelf steeds zeggen. ‘Stil nou maar.’
Mijn bijna-zestienjarige begon met gierende uithalen te huilen, haar neusholtes stroomden vol, ze liep rood aan en hapte steeds vaker naar adem. Mijn visje op het droge. Een vriend had haar gisteren willen troosten door te zeggen dat er méér vissen in de zee zwommen. Maar dat was dus juist helemáál niet waar en reden tot nog grotere tristesse. ‘Als hij de documentaire Seaspiracy had gezien, mama,’ huilde ze, ‘dan wíst hij dat alle zeeën leeggevist zijn.’ Dat was ook waar.

Ik keek naar mijn meisje op de bank en mompelde voor de zoveelste keer iets over liefdesverdriet en dat het echt erg is. Ik zei iets als: ‘Wie geen ongeluk kent, kent óók geen geluk. En: ‘Dit is het omgekeerde gevoel van verliefdheid wat je nu voelt.’
En: ‘Het is ook fijn dat je dit zo hevig voelt, dat zegt ook iets over de liefde die er tussen jullie is geweest, die moet wel héél groot geweest zijn.’  
Het hielp allemaal totaal niet. Wat ik ook probeerde. Pijn was pijn. Daar kon ik helemaal niets aan veranderen.
‘Ophouden nu!’ zei ik. ‘Hou op!’
‘Denk gewoon aan iets leuks!’ zei ik ook. ‘Je verjaardag! Sweet sixteen! Je wilde toch gouden roltoeters?’
‘Ik wil niet meer,’ huilde ze. ‘Mama, ik wil écht niet meer.’
Ze huilde maar.

Daar gestaan begreep ik ook plots de moeder die ik in het tv-programma ‘Leven voor de dood’ had gezien, die zich uiteindelijk had neergelegd bij de doodswens van haar dochter. Ze steunde haar kind bij haar zelfverkozen dood, al was het tegelijkertijd haar grootste nachtmerrie.

Ik snapte ineens dat het zware psychische lijden van haar dochter voor die moeder echt onverdraaglijk moest zijn. De lijdensdruk was zo groot, en de moeder was niet in staat die ook maar iets verlichten. Zij stond erbij en keek ernaar.
‘Maak het dan maar weer aan,’ zei ik ten einde raad tegen mijn dochter, ‘dat kun je toch ook gewoon doen? Waarom niet?’
‘Niet zèggen, mama! Dat helpt me toch niet!’

Mijn bijna-zestienjarige wierp zich tenslotte in mijn armen, ze vlijde haar hoofd tegen mijn borst, en binnen mum van tijd was ook de stof van mijn trui doordrenkt van tranen.
Zo stond ik in de kamer een beetje op haar rug te kloppen. Ik voelde me ineens weer die afstandelijke hark die ik altijd al was geweest. Mijn dochter mocht dan wel een Griekse tragedie zijn, ik wist totaal niet wat ik met haar misère aan moest. Ik wilde alleen maar dat het ophield. Ik wilde dat ze weer normaal zou doen. Ik wilde dat ze lachte. En wel nu!

Deze column is eerder gepubliceerd in De Limburger.
Lees ook Elke Geurts' roman Ik nog wel van jou. 
Luister hier naar onze podcast met Elke Geurts over haar roman en scheiding.