Met Chelsea Girls maakt Myles een documentaire van haar leven, die niet alleen haar eigen identiteit verkent maar ook die van een hele feestende, flitsende, ten onder gaande generatie. Ze fileert haarfijn haar kindertijd in Arlington toen ze op een strenge katholieke school zat en de impact van de dood van haar alcoholistische vader waarvan zij de enige getuige was. Eileen was voorbestemd voor grootse dingen, van dat besef was ze altijd al doordrongen, dus na haar studie verhuist ze naar New York om schrijver te worden. De verhalen wervelen voort in een razend tempo en tonen een scherp en vaak smoezelig beeld van de New Yorkse kunstscene uit de jaren '70 en '80. Seks, drugs en alcohol vullen de leegtes en maskeren de doelloosheid van het bestaan, maar daarnaast zijn er ook de notitieboekjes die voller en voller worden. Eileen schrijft zonder terughoudendheid of zelfcensuur, ze registreert - alles.