19 december, 2019 - /blog/2882/vosje-een-kerstverhaal-bodil-de-la-parra.html
Het was 1989 en ik zat op de theaterschool in Amsterdam. Mijn geliefde, die ik net had leren kennen, was al klaar met de opleiding en beginnend acteur met een eigen theatergroep. Hij verkeerde in een spannende kring van mensen waarmee ik al maanden optrok. Het waren behalve acteurs ook muzikanten, belichters, kunstenaars en fotografen. De meesten waren een stuk ouder dan ik en woonden in echte huizen omdat ze al geld verdienden met hun kunst, iets wat voor mij nog ver weg leek. Op d...
2 januari, 2020 - /blog/2886/verval.html
Het hotel in Parijs was, net als de stad, grotendeels verlaten. In het hotel werd geen kerst gevierd, iets dat tot vreugde stemde: het leven ging er door. Sterke vriendelijke jongens, vermoedelijk moslims, werkten dag en nacht aan het renoveren van de lobby. Enkel een nierdialyse-apparaat dat alle dagen op een tafel in die lobby lag, herinnerde aan menselijk verval. Op een ochtend stonden mijn geliefde en ik voor de Notre Dame. We voelde ons al snel ramptoeristen. Tot overmaat van ra...
8 januari, 2020 - /blog/2894/schaatsen.html
We gingen in de vakantie schaatsen met het gezin. Vader, moeder, twee dochters. Als je niet beter wist, zou je niets aan ze zien. Ik bedoel; je zag nergens een breuklijn of zoiets. Wat wel opviel was dat de moeder andere schaatsen droeg dan de andere drie gezinsleden. Zij reed op de plastic blauwe kunstschaatsen die – zo te zien – op deze ijsbaan verhuurd werden. Terwijl de vader en de twee meisjes op lederen hoge noren door het ijs gleden. Het was een vrieskoude, zonnige dag. Het leek ...
11 januari, 2020 - /blog/2900/anneke-brassinga-spreekt-arnon-grunberg-toe-over-zijn-nieuwe-roman-bezette-gebieden.html
Afgelopen zomer raakten Arnon en ik in gesprek, op de e-mail, over de liefde ging het, en over de vraag of fictie niet toch eigenlijk altijd in de werkelijkheid geworteld is - "de werkelijkheid die wij ongeacht onze verschillende levensgeschiedenissen en perspectieven met elkaar delen, en de verbeelding staat niet haaks op die werkelijkheid maar maakt er deel van uit, kleurt en beïnvloedt die werkelijkheid." Dat schreef Arnon mij en ik antwoordde hem, na voor het eerst een roman van Arnon te h...
16 januari, 2020 - /blog/2906/wezenloos.html
De internationale trein kwam vanuit Frankfurt en was zojuist de grens overgestoken om door te rijden naar Amsterdam. Zoals bijna overal kwam er buitengewoon zelfverzekerd douanepersoneel aan boord. Mij lieten ze links liggen, ze keken me niet eens aan. Maar om mij heen zaten veel mensen die misschien uit Arabische landen kwamen. Zij werden stuk voor stuk gecontroleerd en onderworpen aan pseudofilosofische vragen als: waar gaat u heen, waar komt u vandaan, wat zit er in uw koffer? De man naast...
20 januari, 2020 - /blog/2909/ik-heb-geleefd-49-johan-hoort-er-eigenlijk-niet-meer-te-zijn-ik-ben-de-nul-procent.html
Johan Jansen (76) vergelijkt zijn leven met een voetbalwedstrijd. De verlenging heeft hij al lang uitgespeeld, nu zit hij in de strafschoppenfase. Hij buigt zich over een grafiek. ‘Hier zie je dat 60 procent van de mensen met beenmergfibrose na tien jaar is overleden. En dit hier is het percentage dat er na 25 jaar nog is.’ Zijn vinger blijft rusten op de nullijn. Nul procent leeft nog. Johan Jansen is die nul procent. ‘Ik heb geluk gehad,’ zegt hij. Jansen wil graag zijn verhaa...
21 januari, 2020 - /blog/2910/pop-en-literatuur-84-the-byrds-en-prediker.html
Toegegeven, dit nummer is eigenlijk geschreven door Pete Seeger , in 1959. Wereldwijde bekendheid verkreeg het echter door de versie van The Byrds uit 1965. Maar de tekst is eigenlijk noch van Seeger noch van The Byrds. De werkelijke schrijver is onbekend. Het gaat namelijk om een poëtische passage uit het bekende Bijbelboek Prediker . Wie de prediker is die in dit Bijbelboek aan het woord is en naar wie het ook is vernoemd, is nooit opgehelderd. De schrijver doet...
23 januari, 2020 - /blog/2913/afwezigheid.html
Gisteren werd ik tijdens het ontbijt overvallen door schuldgevoel. Ik voelde me een afwezige minnaar en zoon, iemand met een te volle agenda. Enkelingen mochten me misschien een goede schrijver vinden, maar wat is dat waard aan het eind van de dag? Wellicht is er een causaal verband te vinden tussen je persoonlijke afwezigheid en de aanwezigheid in je werk. God zal het weten. Met mijn geliefde zag ik gisteravond de film 1917 . De onnozelheid van de loopgravenoorlog werd pijnlijk duidelijk...
30 januari, 2020 - /blog/2917/jonah-falke-droeg-voor-op-de-arnhemse-uitnacht.html
Wir schaffen das Mijn geliefde zit momenteel in een trein van Arnhem naar Frankfurt. Ik was graag met haar mee gereisd maar de plicht, als einzelgänger, houdt me hier vanavond. Ze zegt dat ze een vriendin gaat bezoeken. Maar misschien heeft ze gewoon een Duitse minnaar en komt ze nooit meer terug. Frankfurt, het financiële hart van Duitsland, is een opmerkelijke stad. Bijna nergens zijn rijkdom, armoe, bordelen en landloperij aan het oppervlak zo zichtbaar als daar. Als ’s avonds ...
3 februari, 2020 - /blog/2923/ik-heb-geleefd-51-ko-overleed-vlak-na-dit-interview-hij-hoopte-dat-de-lente-hem-energie-zou-geven.html
Ko van Krieken staat op, eet een boterham, gaat weer op bed liggen, kijkt tv. Zo zien zijn dagen eruit sinds hij niet meer naar zijn werk kan. Eentonig. Zijn baan was alles, zegt de lange man van 62. Ritme, regelmaat, contact met collega’s. ‘Het was mijn uitlaatklep.’ Vieze handjes Als calculator in de bouw berekende hij de kosten van nieuwe gebouwen. Daarvoor deed hij werk waar hij ‘vieze handjes’ van kreeg: timmeren. Maar op kantoor vond hij het comfort...